Bu sabah da uyanıyorum yeni bir güne, aydınlanmamış güne. Susuz, solmuş bir çiçek gibiyim şu sıralar. Güneşimin yokluğla susuzluğuma laf atıp, kızıp, kırıp döküyorum daha öncelerden toplayamadıklarımı. Hem de asıl sorunumun, asıl eksikliğimin gün eşim olduğunu biliyorken. Tüm bildiklerime değerler verirken yitiriyorum değerliliğimi. Kocamış kocaman duygulu oluyorum gün geçtikçe. İnsanlar artık yüzüme her baktığında bir genç kız değil kocamış duyguları olan bir surat görüyorlar. Hoş ne düşündükleri de umrumda değil zaten…

Derin bir nefes alıyorum her ne kadar almayı istemesem de. Toprak atmayı unutmuşlar işte üzerime. Toprak atmayı unutmuş yaşarken öldüren acımasız katilim. Sonra da bir rüzgara emanet etmiş. Emanet ettiğinin de emanet olduğunun farkına değilken ve benim oradan oraya savruluşlarımı izlemiş. Gölgemden tanımışlar, o gelince hep güneş açardı....