Üniversiteyi kazandığımda çok farklı hayallerim vardı. Her gün eğlenmek bu hayallerin başında geliyordu mesela. Veya bir sürü arkadaş edinmek, herkesle iyi geçinmek vs. Şimdi dönüp baktığımda evet yapmışım ama o kadar kısa sürmüş ki... Biriyle arkadaş olmuşum -ya da olduğumu sanmışım- , bi bakmışım birkaç hafta sonra başkası arkadaşım, başka hafta başka yeni bir arkadaş. Sadece bir yıl içinde o kadar çok kişiyle tanışmışım ki o eski ben kaybolmuş. Evet önceden soğuk biri olduğum söylenirdi. Kimse benimle konuşamaz, herhangi birşey diyemezdi. Şimdi ise ne eski arkadaşlarım kaldı ne de eski soğukluğum. Hatta artık trip bile atabiliyorlar. Galiba dozu biraz fazla abartmışım insanlara izin verme konusunda.

     Buraya neden yazı yazdığımı bilmiyorum aslında. Sonuçta bu benim sorunum ve insanlar neden okusun ki. Artık kağıtlar da yetmiyor bana. Gördüğüm, yazı yazabileceğim her yere yazmak istiyorum dertlerimi belki biter, azalır umuduyla. Aslında en kötüsü de azalmayacağını, bitmeyeceğini bile bile böyle birşey istemek. İşte ben buna umut derim. Gerçek hayattan gerçek ders çıkarabildiğim birşeydir benim için umut. Tabi ben buna inanmak diyorum o ayrı birşey... İnsanların her şeye umut demesi o kadar sinir bozucu geliyorki bir yazı da bunun için yazasım var. Bilmiyorum belki de yazmışımdır bile...