Büyüdüm! Gerçekten büyüdüm. Bunun yaşla ilgisi olmadığını anlayınca sanki büyüdüğümün ayırdına vardım.

Çoluk çocuk, koca, iş, ev, aile, arkadaş, dost! derken ne çok parçam var diye düşündüm. Büyüdüm ben diye düşündüm. Biriktirdiğim dostluklarım var, geçmişim var, gelecek planlarım var, hayatı bana bağlı küçük bir insancık bile var…

Ama geçen yıllar değil büyümeme neden. Geçen yılların bana kattıkları var elimde. Kazıklarım var mesela en alasından yediğim, yenilgilerim var en basite, şaşkınlıklarım var en beklemediklerime ve gururlarım var elimde en önlemlilerinden.

Bunlar birikince mi insan anlıyor büyüdüğünü, olgunlaştığını? Sanki dimağım açıldı daha rahat anlıyorum her şeyi, sezgilerim daha kuvvetli eskisinden koruyabiliyorum artık kendimi gelen dalgalardan. Mesela bırakıp gidebilirim artık herkesi her şeyi güveniyorum kendime yaşarım diyorum olmasa da olmasalar da.

Gençlik sevdasını kaybedince yaprak gibi süzülüp yavaşça yere konan ve kuruyup paramparça olan kız çocuğu değilim artık. Süzülürüm belki yine ama artık yavaşça konmam yere hele paramparça olmam olamam artık.

Nereden geldi bu güven? Düşünüyorum da istediği olmayınca sabaha kadar hiç durmadan ağlayan kız nerde şimdi? Çok arka da kaldı sanki hayatımın hangi dönemecinde bıraktım onu. İyi mi oldu derseniz bilmiyorum keşke en azından bir parçası kalsaydı içimde.

Şimdiler de dolanan içindeki çocuk diye anlattıkları şey işte benim içimde yok. Acaba benim gibi büyüyenler mi arıyor içindeki çocuğu da kaybetmeyin diye yazıyorlar sürekli?

Nasıl kaybedilmeyeceğini sormak isterim aslında. İçindeki çocuktan kasıtları eğer salıncağa binmekse, coşup eğlenmekse zaten bunlar karakterinde varsa seni bırakmıyor. Peki gerçekten çok içerilerde narin olanı nasıl koruyacağız? Bunun cevabı yok okuduğum yazılar da.

Hayatın her dönemin de başka şeyler arıyoruz. Eskiden bir yere arkadaşlarla gitmekti en büyük sıkıntı şimdiye bak neler. Belki ileride bir gün yaşlanırsam bugünkülere güleceğim. Umarım daha bilge daha sezgili daha dopdolu bir insan olurum ne diyeyim.