Benim elimdeki kalemdi, sendeki silgi... Ben yazardım sen  silerdin. Ben resme gözyaşı çizdiğimde üzülür, teker teker silerdin gözyaşlarını. Ufacık yüreğinde koskocaman sevgiler taşırdın. İstemezdin kimsenin üzülmesini.

       Şimdi resmim gözyaşlarıyla dolu, ne silenim var ne de karalayanım... Şu anda yanımdaki koltukta eksik, yüreğimde ve en acısı sende...

   Kalem ile silginin kavgasıydı bizim hikayemiz. Yazılır ve silinirdi. Ne hüzün ne de üzüntü yoktu kağıdımızda bunlara yer. 

     Benim güzel silgim kaderimdeki üzüntüyü de, sensizliği de sil artık...