İçimde bir ses, bangır bangır, "Susma, konuş. Sen söyle. Onlar susacaklar. Şimdi sıra sende." diyor. Konuşsam nereye kadar... Söylemek istediğim onca şey var. Bir konuşabilsem, bir başlayabilsem... Ahhh... Susmuyor içimdeki ses. Çok doldurmuşlar beni, şimdi boşaltmak çok zor olacak içimdeki bütün sıkıntıları. Ne cümlelerim yetecek ne zamanım ve belki de onların sabrı... Hayır, söyleyemeyeceğim her şeyi. Olmuyor, kalbm desen zaten yerinde yeller esiyor, o da kurumuş çoktan...  

İçimdeki ses zaten dinmiyor. Hala devam ediyor. Bana karşı cephe mi almış yoksa gerçekten beni mi düşünüyor hiç belli değil... Offf... Nasıl konuşacam ki ben? İşte kelimeler şu anda beni yalnız bırakıyorlar. Hatrımı desen hiç sormuyorlar.

Neyse boşver... Böyle de bitmiyor ki bu cümleler. Neyse yarım kalan ben olayım, siz kendinize iyi bakın ve sıranın size gelmesini asla beklemeyin çünkü sıra size geliyorda cümleler yerine gitmiyor...