Hepiniz biliyorsunuz dur tuvaletlerde küçük pencereler olurya işte şimdi öyle bir odada kalmaktayım...O küçücük pencere adeta gülercesine bana bakıyor ve "bana muhtaçsın"diyor.Bana gülüyor beni bu duruma sokanlara değilde bana gülüyor...Tahminimce 20-25 metrekarelik bir yer...Dört kişi kalıyoruz düşünün 5 metrekarelik alana haps edilmiş durumdayız.Hareket alanımız sadece orası...Diğerleri kendilerine verilen görevi eksiksiz yapmaya çalışıyorlar.Yapacak başka bir şeyleri yok ona mahkum edilmişler.Geleceğe o pencereden bir umutla bakıyorlar o küçücük pencereden ne kadar geniş bakabilirler ki...Galiba kendilerini avutuyorlar...Yavaş yavaş boğuluyoruz bunaltıcı ve kasvetli bir ortam herkes sessiz sadece sorgusuz sualsiz verilen göreve itaat ediyor.Bense dışarı çıkmak istiyorum ama çıkamıyorum çıkmamam gerektiği söyleniyor...Önüme engel koyuyorlar çıkmama izin vermiyorlar.Sadece kendi çıkarını düşünen itaatkar çalışanlar var.Senin hiç bir değerin yok onların gözünde...Bu küçük pencere bile senden daha yüksekte daha değerli... Diğerlerinin yaşama umudu...Bir umut kurtuluş besliyorlar...Gelecek istiyorlar...Ama ben göremiyorum o geleceği o pencereye baktığımda sadece mahkumiyet görüyorum.Bu sistem değişmedikçe hep mahkum kalacağız.Eğitim sistemi öğrencileri kasvetli odalara sokarak derse zorlayan sistem...Gün geldiğinde bu öğrenciler kurtulduklarını sanıp dışarı çıktıklarında odada umut besleyenler mahkumiyeti görüyorlar.Hayatın sadece o öğrendikleri 2+2=4 ten ibaret olmadığını görecekler ve çok büyük bir yenilgiye uğrayacaklar...Gençleri yıllarca mahkum eden sistem onlara gerçek hayatı unutturdu.Ögrencileri odalara tıkıp derse zorlayan sistem biliyor ki o gençler sokağa çıktıklarında onların sonu olacak.İşte o gün gençlerin kurtuluşu olacak.