Duyguların patlak verdiği yerler oluyor. Benim başıma ilk defa geldi ve bu durumdan çok memnundum, beni çok mutlu ediyordu. İlk zamanlar... Buluştuğumuzda sanki dünyalar benim oluyordu ve ben kendimi bir film sahnesinde gibi hissediyordum her seferinde. Mutluluk sarhoşu oluyordum. Her defasında binlerce hayal kurup gerçekleşmeleri için çaba harcıyordum. Gerçekleşmeyecek büyüklükte hayaller değildi. Sadece biraz sevgi gerekliydi. Ama sevgi eksikti. En azından birimiz için. Benim sevgim ikimizi bir arada tutabilir mi acaba diye düşündüm. Bir de onun için çabaladım, belki benim sevgim onu sarmalar da içinde bir sevgi kırıntısı oluşur fikriyle. Belki de öyle olmuştur, bunu bilemiyorum. Tek bildiğim beni yarı yolda bırakacak kadar değersiz gördüğü. Karamsar bir insanım. Belki de gözümün önünde olan biteni göremiyorum. Ama konu o olunca akan sular duruyordu benim için. Onunla ilgili bir şeyi düşünürken bütün detaylar bir film şeridi gibi geçiyordu gözümün önünden. Her ince detay... Kendimde de hata buluyorum aslında. Güvenmekle ve geleceğe umut bağlamakla hata mı yaptım? Değer miydi o bunlara? Geçmişten umudu kırık ve güvensiz bir şekilde gelip o kişiye bütün sevgimle ve iyi niyetimle yaklaşmak hata mıydı?