Avcuma değen his...

      Tam bitti dediğim anda başladı herşey. Ya da öyle olmuş, öyle birşey. Ben haberim bile yokken bir hiçtim, ama mutlu bir hiçtim. Bu benim hikayem. Güzel yaşamak elindekiyle hayat bulmakmış benim için. benim güzel hikayem. Benliğimi bulamadan büyümüşüm. kurallara tabi, hayata tek büyütülmüşüm. yıllar bana arayışı bıraktı. babamı aldı...

      Büyük gökyüzü, hep koca bir sırdı. Temiz bir kağıtdı bulutlar, rüzgarla yazılan umutlar, yağmurla silinen sayfalar. kara defterdi geceler. kalem konuşmaz...

       Büyümüşdüm o feryad ölümle. Göz yaşlarıyla anıldı ölüm. sorgulanmadı. Anlamadım bende ki keşke niye. Yaşamı uzakdı ölümü yakın. Keşke dedim yakın yaşamak. Verilen yıllara hakkını vererek yaşamak. Ama eksikti. Kokusu bana uzak. 

       Kalınca insan kendine, anlar yokluk ne. Olgunluk olması gereken olur. Dağılan kalplerde bedenler kendini bulur. Ufak hayaller, düşünülesi en zor olan olur. 

       Özgürlük savaşı verdim ben. Saygınlığı haketmek di, hiçlik değildi ölümün bir saniye öncesi. Kaldıramazdım beni kaybetmeyi. Beni bende bulmayı, hayata kabullendirememeyi.

        Kalem di benim yarınım. Özgürdü beyaz kağıtlar. yazılara saygıydı yaşamak. sonsuza kadar arkasında durmakdı, ben olmak. 

        Avuçlarımdaki sıcaklık beni yaşatıyordu. Yalnızlık korkutuyor ama bir tek olmak özgür kılıyor. Şimdi büyümeye hazırdım, dünü unutmadan, gecelere yazı yazmadan. 

        Yaşamın mesafesi yorucak, ayakkabım yırtılıcak, suyum biticek, taşlara çarpıp düşücem ama mutlaka bir son görücem...