Artık anlamı var mı? Bilmiyorum. Yaşamanın, sevmenin, güzel gülen insanların.. Herşeyi mahvettik.. Karanlığımızla kapadık güneşi. Doyamadık hiçbir şeye hep daha çok istedik. Daha çok para, daha çok arkadaş, daha çok sevgi.. Sömürdük, sömürüldük. Kullanıldık belki bilinçli olarak kullandırdık kendimizi. Saftık bir zamanlar masumduk habersizdik. Sonra kirlendik, kirletildik belkide bunu biz seçtik. Masumiyetimizi öldürdüler. Katillerimizi gördük ve onlar yüzünden biz de katil olduk. Kanattık insanları çünkü bizi kanatanlar olmuştu. Acısını çıkarmalıydık. Acımasız bir makinaya dönüşmüştü kalbimiz. O kadar cinayete rağmen hala dönüyor dünya çok garip. 

Sadece birinin beşeriyetini öldürenler mi suçlu ruhunu öldüren yaşarken ölüme mahkum eden suçsuz muydu yani? Biz de kendi hesabımızı kendimiz gördük sözde. Ortalık aslında ölü kalp gölü ama gören yok. Sorsan herkes sevdi ama sevilen yok. Ya sevmeyi bilmiyoruz yada bunların hepsi ironi. Mutlu olmak için çıktığınız her yolda önünüze engeller çıkıyor değil mi? Ya o engel sizseniz. Ya canını yaktıklarınızsa o engel? İşte bu sorular tüketir bir saati bir insanı bir ömrü. 

Şimdilerde herkes leyla ve herkes mecnun 2 gün önce leylası başka biriyken 2 gün sonra oyuncu değişikliği oluyor ama mecnun hala mecnun. Sonra neden mutlu olamıyorum naraları atıp isyan edenler, kendini kesenler, zamanı hayatı suçlayanlar.. İlk önce kendini bilmeyi unutan, kendini tanımayan, ne istediği beklediği hakkında en ufak fikri olmayan insanlar tarafından kirletilen bu güzel duyguların acısını masum insanlar çekiyor. O masum insanlar birer katile dönüşüyor. Böyle böyle aslında hepimizin şikayetçi olduğu ama ellerimizle yarattığımız bu düzen virüs gibi yayılıyor.  arkadaşlar sevmeyi bilmiyorsanız sadece yara bandı arıyorsanız seviyorum diyip ellerinizle katil yaratmayın. Gülüşü güzel insanların gülüşlerini soldurmayın. Ellerinizle güneşi kapatmayın. Yoksa daha çok ağlayacaksınız.