Bazı anlar vardır ki insanı yaşamadan bitirir... Yaşama ışığını sömürür ve sadece geriye cılız bir ışık kalır. Ya bunu sonuna kadar kullanıp ölür ya da bu cılız ıiığı besler ve güçlendirir. Lakin iki seçeneğide istemiyorum... Sanırım sadece odamdaki beyaz ve lekeli duvarıma sorular sormak istiyorum. Mesela '' Neden kalbim gibi sende lekelisin? Ya da '' Neden beyaz şeyleri kıskanıp lekeliyorlar? Daha fazla üzülmemek için siyah mı olmak lazım? Evet cevap alamayacağım ama yine de sormak istiyorum. Çok ahmağım bunu da biliyorum... Düşünmek, bağırmak, galibiyet, kaybetmek, üzülmek, korkmak kısaca hiçbir şey yapmak istemiyorum.

Fark edemeden yine yanaklarımdan süzülüyor umutsuzluğa doğru yaşlarım.Lanet olsun ki ağlamayı da istemiyorum... Umursamaz ve bana bile soğuk ve gerçek olmayan kahkahalarım karanlık odamı doldurdu. Beyaz ve lekeli duvarım üzgünce bana bakıyordu ya benim hastalıklı düşüncelerimdir ya da gerçekten deliriyorum... Kim bilir?