İçimde kocaman bir canavar var. Her gün beni karanlığına çekmeye çalışıyor. Ne kadar merak etsemde korkuyorum ve gidemiyorum. Hangisi doğru yol bilemiyorum. Sanki bir çizgide koşuyorum. Her iki tarafımda ayrı duygular var. Merak ve korku her ikisinden birini seçmemi bekliyorlar ama ben koşmaya devam ediyorum bir çıkış yolu arıyorum. 

Ama asla bulamayacağımıda biliyorum. Korkuyorum... Deliliğin kıyısında gibiyim... Karanlık ele geçiriyor beni usul usul...ama yine de duramıyorum... Belki koşarsam daha uzağa gidersem başka duygulara yelken açabilirm... Veya sadece o duyguları hissetmem gerekiyordur. Kim bilir? Diye düşünmeye başladım. Hangisi karanlık ve  hangisi aydınlık? Belkide karanlık diye adlandırdığım o yer aslında aydınlığımdır... 

Şimdi de iliklerime kadar çaresizliği hissedebiliyorum. Beni kendine çeken bu duygulardan kurtulmak ve onları zihnimden atmak istiyorum. Lakin nasıl yapacağımı bilmiyorum. Bilinmezlikle koşmaya devam ediyorum... Durmadan koşuyorum yorulsam bile koşmaya devam edeceğim. Ümitliyim en sonunda ise kurtulacağıma ianıyorum... Bu yol bitmeyecek gibi görünsede bir gün bu yolun kollarının çıkacağına inanıyorum. Ve o kollarda da başka duygulara yelken açacağıma inanıyorum...