Yine durup yansımama bakıyorum belki o boşluğu bulabilirim diye ama bir türlü bulamıyorum.  Saatlerce kafamı duvara vurup aklımdaki hayallerin can vermesini istiyorum lâkin bu bir kelebeğin bir sene yaşaması gibi zor ve imkansız...  Kuyunun en dibine girmiş yardım bekliyorum ama yardım eden yok eş zamanlı olarak sol yanıma bir ağırlık çöküyor nefes almamı zorlayan ama yine de tırmanmaya çalışıyorum derim soyulsada devam ediyorum tam çıkacakken de hayat daha boktan olay çıkartıp yenilmemi istiyor ve kazanıyor da.  Pes edip bırakıyorum yeniden kendimi kuyunun en dibine.  Sanki gerçekler üzerine kumar oynayıp kaybetmiş hissine kapılıyorum. Yalnızlık boğazıma sarılmış ruhumun kaderinin ellerimde olduğunu fısıldıyordu ama ben kafamın iki yana sallayıp kulaklarımı kapatıyordum.  Dilimi kandırıp yalan söylüyorum ama kalbim inanmayıp haykırıyor canım çok yanıyor.  Bekliyorum sadece biri bile beni çözer diye ama bu sadece 'yalnızca' ağlamama sebep oluyordu.  En acısı da bu ya zaten haykırışlarımın kimse tarafından duyulmaması.  Hayallerimi kalbimdeki yaranın içine sokup üstlerine dikiş atıyorum canım acısada...  Umutlarımı bir bir balonların içine üfleyip size armağan ediyordum ama siz gökyüzüne bırakıp özgürleştirmek yerine sivri bir bıçakla patlatmayı tercih ettiniz... En acımasızından..  En acınasına...  En çaresizinden...  En umutlusuna...  En karamsarına..   Bu yazı Kaybedenler Üyelerine gelsin...