Küçük adımlarla ilerledim loş ışıkta umarsızca. Karanlıktı yollar, insanlar gibi. Farketmeden uçuruma düştüğümü anladım bu karanlıkta. Çaresizdim, bir kelebek kadar, annesi olmayan bir çocuk kadar. Bu suratım ne zamandır böyle bitkin, yorgundu? Anılarım kokuyordu bu sokakta. Korkularım, savaşlarım, yalnızlığım. Anıları güzel sanardım hep. Lakin yanıldığımı farkedeli epey zaman oldu. O anılarda ki mutluluk hep devam etmiyormuş..Yağmurlar hep yağmazmış..her pamuk şeker pembe olmazmış...geç anladım işte. Ben şimdi kokulu anıların ertesi sabahında ölmüş bir kadınım. Papatyalarım solarken ruhumda su vermeyi unutmuş biriyim şimdi. Gökyüzüne son bir kez veda etmiş, bu kokuları son kez almış olan biriyim ben işte. Sadece ölümüne dakikalar kalan biri..biri...