Oturup sana yazıyorum yine, hani bi dökülse kelimeler yer yerinden oynayacakmış gibi. Ama sen benim gözlerimin takılı kalıp öylece kaldığım yersin, sessizliğim, başka hiç birşeyi görmediğim, duymadığımsın. 

Gece başımı yastığa koyduğumda aslında uyumak için değil, sana varmak için yattığımı hissediyorum. Sen benim rüyalarda kavuştuğum, sarılıp kokladığım en güzel ve en özel düşümsün. 

Adım atmanın ne kadar güzel olduğunu ben sana geldiğim zaman öğrendim. Mesela yürümenin, yanımda sen olduğun zaman bi sanata dönüşmesine şahitlik ettim. Yada yağmurun, saçlarından süzülen damlaların her birini tutup yüreğime basma hissinin gerçek olacağını öğrendiğim beraber yürüdüğümüz yollarda üstümüze yağan o muhteşem yağmurun güzelliğini. Yüzüne bakarken atan kalbimin, ya neredeyse duracak olmasını, yada sanki biyere yetişecekmiş gibi koşar adımlarla atmasını hissettim. Hepsini bi kenara bırak ben seninle  öğrendim  yaşamayı. Göremem dediğim mutluluğu, hiç tatmadığım huzuru hepsini sende buldum ben. 

Hayatımdaki bütün sokakların sana çıktığını, güneşin senin için doğup, senin için battığını, tüm sokak lambalarının senin yüzünü göreyim diye yandığını, tüm yolların sana geleyim diye olduğunu, tüm seslerin içinden senin sesini seçeyim diye olduğunu, bütün aşk şarkılarının ben tarafımdan sana söylenmiş olduğunu senin benim için benim senin için varolduğumuzu öğrendim. 

Şu yalan dünyada Tüm sevgilerin aşkların yok olup tek gerçeğin sen olduğunu öğrendim.