Hayatımdaki en büyük darbeyi senden,sevdiğim adamdan yedim.Bundan daha fazla ne acıtır ki canımı ? Senin gidişini izledim,yine de “Dur” diyemedim.Gözümün önünde başksıyla mutlu olduğunu gördüm,sesimi çıkartamadım sana.Oturdum,Sezen Aksu açtım.Bi yandan da bağıra bağıra içim çıkana kadar senin fotoğraflarının karşısında ağladım.

Aynanın karşısına oturdum,uzun uzun baktım.Sonra hak verdim sana beni sevmemen konusunda.Kalbimin ortası sızladı bir an.Kokun burnuma gelecek gibi oldu,sonra kokunu bilmediğim aklıma geldi.O an canım daha bi çok yandı.Gidişini hatırladım sonra,gidişinde olanları.

Sen gittin,gülmeyi unuttum.Tebessüm ederken bile canım yanıyor hala.Sol tarafımdaki sızı geçmiyor.

Yemek yemeyi unuttum.Artık yemek yemiyorum.Yesem de 1-2 çatal.Sanki ölmemek için,daha fazla eziyet çekmek istercesine.

Yaşamın güzelliklerini unuttum.Güneşin doğuşunu,batışını.Ay’ın ışıltı saçan rengini unuttum.

Yürümeyi unuttum.Dümdüz yolda bile dengemi kaybediyorum.Düşüyorum,sensizlikten üşüyorum.

Sevmeyi unuttum,hissizleştim.Hani çok yaralanınca bir zaman sonra acı hissedilmez ya,bende öyle olmadı.Yaram hala ilk günki gibi taze,ilk günki gibi yakıyor canımı.

Ve sen gittin.Hem yaşamayı hem ölmeyi unuttum.