Boşluktayım... Karanlık ve ruhsuz odamı kahkahalarım doldurmuş durumda her zaman ki gibi... Artık delirdiğimi düşünüyorlar lakin yine umurumda değil... Çok yalnızım tek hatam yüzünden bütün ömrüm çürüyüp gidiyor... Bazen " Ahh! Be hayat keşke milyonlarca ana rahmin de olan bebeklerin  arasında beni seçmeseydin" diyesim gelir ama bir yararı olmayacağından yine susarım... Yaptığım tek ve doğru eylem susmak... Yine  acı bir kahkaha doldurdu odamı yine sahibi benim.  Sevmeği bile beceremeyen  küçük bir insandan  ne istiyorlar  be hayat... Hani bi söz var bilir misiniz " Seni seviyorum deseler  'ne gerek var' diyecek kadar hissizleştim" işte bu söz ruhumu tamamlıyor... Yine fark edemeden yanaklarımdan süzülüyor yaşlarım... Korkuyorum. Hissizleşiyorum. Boşluktayım.

İşte parmaklarımın ucunda hayat buluyorlar umutlarım...Acı ve hüzün sağlıklı bir bedende hastalıklı bir ruh yapıyor beni. Kalbim ağrıyor, çaresizce odamda karanlığa doğru düşüncelerimi savuruyorum. Bu acının geçmesini istiyorum ama ne yaparsam yapayım geçmeyeceğini bildiğim için daha zavallı hissetiriyor beni. Umutlarımı beyaz bir kâğıda yazıyorum sonra onu uçak  yapıyorum uçurumdan aşağıya atıyorum. İlk önce uçmaya çalışıyor lâkin gökyüzünden irice bir alev damlası kanadına isabet ediyor ve yaralanıp uçurumun en dibine doğru süzülüyor. Derince bir iç çekiyorum ne yapacağımı bilemiyorum sessizce duvarın dibine büzülüyorum.  Geleceğimi geçmişimi ve  şimdiki halimi ipe asıp zaman çizgisinde parçalanıp un ufak olmak istiyorum. Lakin hiç bir şey yapamıyorum sadece bekliyorum. Bütün hislerimi teker teker kullandım ve  hepsi bittiğinde bende bittim... Hissizleştim...  Gel biliyorum kurtaracaksın beni. Biliyorum elinde sonunda geleceksin, ama n'olur çabuk gel. Hala yaşıyorken gel... Hala  biraz da olsa hissedebiliyorken gel... Hala umut kırıntım yaşıyorken gel... Tek umudum sensin onu da alıp beni bu her şeyi bütün çıplaklığıyla yüzüme vuran dünyada beni yalnız bırakma... Son Umudum...