Tutmadı dualarımız.Tanrım ! Anakaran da cehennem eyledin bizleri.Suratımız da feryat izleri kalmış yalnızlıktan.Kalbi sönük çocukların yara olmuş dizleri.Sema da nakşedilmiş rüyaları saklı, irili ufaklı yaşların.Kabri cennet bahçesi gönüller,ıssız acun da taşlanır.Ölmedin sen biliyorum. Lakin değmiyor ruh,tene.O,bir dilek kadar içtendir.Çünkü kalbi ,en dibi görmüş zat-ı muhterem.

Gel ! Ahvali mahşere kalmış insan yavrusu.Van Gogh tüm insanlığı nesrediyor..Ellerinde ki kalemler bir cinayet tablosu.Gözü açık insanlar anlıyor beni,etmiyorlar itiraz.Artık bana sen lazım değilsin.Seni yüceltmektir en büyük ihtiras. Seni sabahın ilk ışıklarıyla görüyorum en net ! Üstüm de göçük bıraktığın yalnızlığın,hesabı sorulur elbet.Kasvet kavuruyor bizleri,bir kağıda tutulan mercek keskinliğin de.Yıldızlar, geceye küstüğün de  ışığını söndürüp öyle  ölürmüş.Bir de yorgun düşüp  eskidiğin de.Fıtratı şeytan bedenlerin şehvete döner yönü.İstikal narasın da acı bir ses yükseliyor içimden.Ya Yalnızlık! Ya Ölüm!