Düzen neydi? Hadi kuralım demek kolaylaştırır mıydı herşeyi...

Bir ütopya insanı ayakta tutmuş. Beslemiş büyütmüş, tüm ruhunu. Zaten sadece ruh ile yaşar, beden taşırmış bu insan. Hiç kimse gibi...  

Sarılan toprak ve deniz dinlediği her anıyı yutmuşken sen sana yediremezsin. Yaşadığın hayatı beğenmezsin de. İşte o zaman ne yutulmuşlar ne yaşanacaklar peşini bırakır. Sen seni bilmezsen ne kadarını yapabileceğini ne kadar tökezleyip düşeceğini kestiremezsen yaşanan hiçbir şeyi ne doğa silse ne de aklın, ruhun yaşar kaçamazsın. 

İnsan doruklarına güvenir, en iyi yaptığı şeyi hatırlar hep. Böyle hissizleşir böyle de böbürlenir. Eksiklerinin varlığı olsa da olur olmasa da. Seni sana tavsiye verirken bulursun öylesi yüce hisseder. 

Büyümemişsen çok yazık. Bunu farkedebildiysen çok acı. Asla kabul etmediysen ve etmiyceksen kendine iyi bak...