Gözlerim gözlerini arıyo durmadan... Sonra bende kalan yeşil gözlerini buluyorum... Dalıyo gözlerim, arıyorum yarım kalan günlerimizi, güneşi batmadan olan ayrılıklarımızı... Sahi neden ayrılmıştık ki biz? Neden hatırlayamıyorum...

Bendeki sensizlikte kayboluyo yüreğim. Çıkış kapısı büyük labirentin sonuna konmuş gibi... Kayboluyorum çıkışı olmayan bir yerde ve kaybediyorum kendimi...

Bende ki sensizlikte o kadar karanlık ki... Kör oluyorum orada... Bazen de birinin gözümü bağladığını sanıyorum... 

Sonu olmayan bir yol oluo bazen bendeki sensizlik... Bazen de nerede olduğunu bilmeyen bir deli gibi oluyorum... 

Oysa ne gözlerim bağlı ne körüm ne de nerede olduğunu bilmeyen bir deliyim...  

Sadece biraz sensiz kaldı yüreğim ve şimdi ne yapacağını bilmiyor...