Gözümden akan yaşlarla huzurundayım yine ruhunun. Kapını tıklıyorum, duymuyor musun? Peki ya hıçkırıklarım, onlara da mı kulak asmıyorsun?

Kalbin kalbime uğramayalı fazlasıyla aşksızlaşmışsın. Aşka dair ne varsa hepsinden yoksun kalmışsın. Güzel duygulara kapanmış, kötülüklere kapını sonuna kadar açmışsın. Acımasızlaşmışsın sevgilim! Nefretle dolup kabına sığmayınca taşmışsın. Taşan nefretinle de beni yakmışsın!

Dinmiyor kalbimdeki yangının. Her gece daha fazla alev alıyor, daha fazla acıyorum. Tam kül olmaya başlamışken her gece tekrar tekrar alev alıyor yüreğim! Bitmek bilmeyen intikam hırsınla her yeni gün ve her yeni gece farklı farklı acılara boğuyorsun beni. İşin kötü tarafı da ne biliyor musun? Düşürdüğün uçurumlardan, ittiğin yangınlardan, kırmakla yetinmeyip milyonlarca parçaya böldüğün kalbimden bi'habersin. Ve bundan daha da kötüsü ne biliyor musun; haberin olsa da değişen bir şey olmaz. Beni bu durumlardan kurtarmak yerine daha çok yakarsın canımı. Ama ben yine de hayalini aklımdan silemem!

Yerimde bir başkası olsaydı, senden çoktan vazgeçmiş olurdu; değil mi? Lakin sana duyduğum aşk nasıl büyük ki, seni yüreğimden söküp atamıyorum. Sanırım aşkın gücü dedikleri bu. Demek ki sende güç yokmuş. Senin gücün aşkında değil, nefretindeymiş. Canın sağ olsun can içim; sana rağmen tüm gücümle seviyorum seni...