Hayat...Bize bahşedilen, lütfedilen, kendimiz için verilen tek kişilik bir umut ? Hayat hiç bir zaman tek kişilik olmadı. Hiçbirimiz için, hiç kimseler için bile.

Hiç kimse kimdir biliyormusunuz? Hiç kimse...kimsedir işte. Hiç kimse, hayatın içinde hiçleşen duygularımızdır hiç, hayalerimizidir hiç kimse. Kimsenin göremediği hayallerimizdir...çabalamadığımız hayatımızdır hiç. Başka hayaller peşinde koşandır hiç kimse. Mutluluklar ama mutsuzluklar peşinde koşandır hiç kimse.Göremeyenlere göstermek için kendi hayallerini unutandır hiç kimse.Hep başka hayalleri hayal edinen ve sonunda kendini unutandır Hiç Kimse.

Her zaman başkalarının hayatlarını yaşamaktan yorulmadınız mı? Mutlu etmeye çalıştığınız kişilerin doyumsuzluğundan , hep daha fazlası ve daha fazlasını istemelerinden, bıkmadan usanmadan hayallerim diyerek sizin hayallerinizi hayatınızı almasından yorulmadınız mı? Belki farkında bile değilsinizdir, belkide ölümüne sevdiğiniz insanların isteklerini yerine getirirken aslında kendinizi yok saydığınızın farkında değilsinizdir. Çok sevmekten mi acabaa yoksa çok sevilmekten mi? Biz insanlar sevdiklerine en çok zarar veren varlıklarız. Hep onun iyiliğini düşünürüz. Farketmeyiz aslında iyiliğini düşünürken iyileşmediğini...Hayalleri hayatları çaldığımızı farketmeyiz.Gerçekten iyileşmek yerine belki fiziken iyi ama ruhen hastalıklı olacaklarını düşünmeyiz. Çünkü bize verilen hayatı değil hep başka bir hayatı yaşadık, yaşamak zorunda kaldık, yaşamak istedik daha kolaydı. Çünkü sevdiklerimiz bir süre de olsa mutlu olabiliyordu. En azından gülmesi için bile canımızı vereceğimiz sevdiklerimiz mutlu olunca bizde oluyorduk.Tabi canım bir süreliğine...Sonra, sonra yavaş yavaş kendimize döndük ve aslında bir hiç olduğumuzu gördük. Gerçekten sevdiğimizi ve sevildiğimizi iddia ettiğimiz insanlar hayatımızdan çekilince yani onların hayalleri hayallerimizden çekilince bir boşluk olduğunu ne yapacağımızı bilmediğimizi görürüz. Kendi benliğimizi kaybettiğimizi... Şansımız varsa Hayallerimizi...unuttuğumuz hayallerimizi görür ve pişman oluruz yalnız kalınca.Hiç yok muyduki yapmak isteyip vazgeçtiğiniz ya da erteleyip unuttuğunuz hayalleriniz. Açıkcası ben çok hayal kurardım. Ve vazgeçtiğim, unuttuğum çok hayalim var ne yazıkki onlar da beni unuttu... Mesela ben küçük bir atölyem olsun orada resim yapayım isterdim; tuval, rölyef, karakalem, perspektif belki vitray ya da çocuklar mutlu olsun diye onlara çeşit çeşit tatlılar hazırlayabileceğim böyle rengarenk tatlılar pastalar yapabileceğim bir mesleğim olsun isterdim ve daha bir çoğu... 

hayatlarımızı kazanmak kendi elimizde. Evet hayat hiç bir zaman tek kişilik değildir. Ama tek kişinindir. Bu hayata tek ruh geldiğimiz gibi yine tek ruh olarak ayrılacağız.Ruhumuzu iyileştirmek kendimizin elinde. Hiç bir zaman başkalarının elinde olmadı. Nasıl olsun ki onu biz taşıyoruz, biz şekillendiriyoruz. Yani bahanemiz çok biliyorum, çok yorucu olacak evet çokca tökezleyeceğiz ve evet pes edip başa döneceğiz, ağlayıp üzüleceğiz.Ama pes etmeyeceğiz. Çünkü bizim hayallerimizin peşinden yalnızca biz koşarız. Onlarda gerçekleşmeyi hakediyor, onlarda bu hayatta iyileşmeli...Kimine göre belki  bencillik ama... Var mısınız hayallerimizi iyileştirmeye?