Korkarak yaşar pek çok insan.

Korkularından kaçarak...

Bazen de onlara sığınarak... Cesaretsizce bazen, bazen inatla... Tam anlam veremeden ya da tam olarak yüzleşemeden...

Bazen dost sanar korkularını kendine.

Bazen düşman olarak tanıtır kendine.

Bazen annesidir, tek çaresidir benliğinin.

Ne diye kaçar ki insan korkularından, yüzleşmek varken onlarla ?

Ne diye haddini bildirmez sanki ? Ne diye bir köşesine çekilip susar ?

Güçsüz mü hisseder kendini bu kadar ? Yorgun ya da bıkkın mı hisseder ?

Bilemez kimse cevabını bu soruların. Tam olarak 'neden' bunu kimse anlayamaz. Herkes bir farklı yorumlar. Herkes başka bakar. Ama gerçek hep aynıdır. Ve bu gerçek sadece 'korkuların asıl sahibi' nde saklıdır.

---

Bu da benden gelsin..

Geceler

Geceler; yalnızlık benim adaşım.

Geceler; çok eski bir yoldaşım.

Geceler; dost bildiğm tek sırdaşım.

Aynalardaki karşılığım,

Başucum, yanıbaşım,

Aydınlığım, bir arkadaşım,

Geceler; nefes alışım, kalp atışım..