Herkes kıymetlidir, herkes biriciktir.

Lakin, sen bir başka güzelsin.

Bir başka bakıyor çünkü gözlerin.

Bir başka dalıyorlar uzağa.

Güneş bile bir başka yansıyor onlara.

Akşam olduğunda bir başka çöküyor gözlerine hüzün.

Uyuduğunda da bir başka dalıyorlar yine uykuya.

Ben mi abarttım yani şimdi seni, gözlerini ?

Gerçekler değil mi ki bu söylediklerim ?

Niye gülüyorsun,

bakıp bakıp yüzüme ?

Niye sustun ki şimdi ?

Bak, yine yaptın işte.

Yine çektin nefesini derin derin.

Halbuki yapma demiştim sana.

Sırıtıyorsun gene bak.

Of sıkılıyorum sen böyle yaptıkça.

Niye konuşmuyorsun ? Susacak mısın hep böyle ?

Gidiyorum bak...

Anladın değil mi blöf yaptığımı ?

İyi, ben de konuşmam öyleyse. Ben de susarım saatlerce.

İnat değil mi işte..

Bak sabah oldu. Gitmişsin sen. Almışsın montunu.

Yine üzdün beni. Peki, git.

Git, işte duydun beni.

Ben olmayacağım zaten döndüğünde.

Göremeyeceksin artık beni her zamanki yerimde.

Çünkü; yine üzdün sen beni.

Yine!