Gözlerim yavaş yavaş ağırlaşıyor, vücudum yerinden kalkacak dermanı kendinde bulamıyor. Sanki bedenim zincirlerle sarılı, etrafım zırhlarla çevrili kaçacak yerim yok. Çırpınıyor yüreğim 'git artık uzaklaş bu esaretten, tek düze hayattan ve yaşamın kaynagına yönel' diye sessiz çığlıklarla haykırıyor. Ses o kadar derinden geliyor ki bedene zerre kadar etki etmiyor.ne yapmalıyım, nasıl kurtulmalıyım bilmiyorum. Ne zormuş yaşamak, büyümek, kişiliği oluşturmak,ne olursa olsun dimdik ayakta kalmak ne zormuş... Çocuk olmak var şimdi hayalleri yaşamla harmanlayıp ileriyi hep sevinçle, umutla, sabırsızlıkla beklemek var. Hep o hayallerine sıgdıramadıgın günlerin sayıları kocaman büyüttüğün o '18 yaşında' olma ümidi... Küçücük beynine kocaman ümitleri sıgdırdıgın anlar varya işte orda olmak var şimdi. Sabaha umutla uyanmak, umarsızca, hesapsızca yaşamak, dünyada olup biten namussuzluklardan, gereksiz çekişmelerden, hırslardan, ihtiraslardan uzak olmak ve en önemlisi onları anlamadan yaşamak var... ŞİMDİ ÇOCUK OLMAK VARR...