Akıl vazgeçince kalp de vazgeçse ya....

Kalp akıla eşlik etmeyince bir şeyi tam anlamıyla yapamıyorsunuz yani ben yapamıyorum. Kalp daha güçlü ve her zaman aklın önüne geçiyor. Kalp hiç mi akıllanmaz. Hala sana yazmayı falan düşünüyorum şükür ki şuana kadar sadece düşünmekle kaldı uygulamadım ama öyle bir şey ki her an  uygulayabilirim, korkuyorum... Yapmamalı bunu yapmamalı... Ne yazık ki bu kadar güçlü değilim, ben bir karar alınca vazgeçtim, o'na seslenmekten vazgeçtim deyince olmuyor işte yapamıyorum. Ne kadar dayanırım bilmiyorum ama sonuna kadar gitmek istiyorum, en azından kalbime söz geçirene kadar gitmeliyim, bu defa güçlü olmalıyım o'nun için... Hani kaçan kovalanırdı , kaçıyorum işte kovalayacak olan nerede... Umurunda bile değilim ki, farkında bile değil ki kovalasın diye kaçtığımın, belki de gerçekten vazgeçtim sanıyor, ah ne kadar yanılıyor. Vazgeçmiş gibi yapmak bu kadar zorken vazgeçmek mümkün mü acaba...? Neden bu kadar umurunda olmadığımı çok merak ediyorum, o'na bu kadar çok değer verirken hemde...Anlayamıyorum...Yoruluyorum ben, bütün bunları düşünürken gerçekten çok yoruluyorum. o'na seslenirken, yazarken her şeyi okusun diye ne kadar yoruluyorsam , yazdıklarımı okumayınca da, artık o okusun diye yazmayınca da çok yoruluyorum...Ya özlemek. Çok zor. Dayanılır gibi değil diyeceğim ama dayanılıyor işte... İnsan sürekli, her an aynı ismi düşünür mü? Düşünürmüş, gerçekten de akşam yatarken son sabah kalkarken ilk akla gelen o'ymuş. Öyleymiş. Tecrübeyle sabit...